Ο Ηγεμών εκ της Κυψέλης στου Μαξίμου

Κι αν πτωχική την ηύρες, η Εξουσία δεν σε γέλασε. Και δεν σου φταίει η Αριστερά, ρώτα και την Περιστερά. Κ. Π. ΦΑΒΑΚΗΣ Στην Γραικυλία ο λαός όντως εντυπωσιάστηκε· επακριβώς: Τους μάγεψαν τα θαρρετά, κοφτά του λόγια, τ’ ανδρείο του παράστημα, οι αδρές χειρονομίες. Και της μπάσας φωνής το μέταλλον, ολότελα τους χάζεψε. (Διακριτικά ν’ ανακαλεί τα χούγια – αλήστου μνήμης, τις φράσεις, τις κινήσεις, του Ανδρέα Λαοπλάνου...). Οι γηραιότεροι, του ΣΥΝ, που από έφηβο τον γνώριζαν, πάντα πρώτο τον θαύμαζαν στα κάγκελα των καταλήψεων, τον μαθητή τον άριστο, του εκγυμναστή του, του Αλαμάνου· Πώς κραύγαζε στις διαδηλώσεις τα συνθήματα με μένος, ενάντια στο διεφθαρμένο παρακράτος των προσλήψεων! Έπειτα σπούδασε, εμβριθώς, πολιτικός μηχανικός. Ως φοιτητής εντρύφησε πρωτίστως στο πολιτικός, την άνοδο μηχανευόμενος στου Κόμματος τη σκάλα. Χάρη στα χάλια των παλιών πολιτικών, δεν άργησε… Κατόπιν, αρχηγός, αγόρευε επάνω απ’ τα τρακτέρ, για παροχές, γερές επιδοτήσεις, ώς νέα μοτέρ! Κι όταν αριστερές πια το προτσές κυοφορούσε λύσεις, μες τις κατάμεστες πλατείες πώς διακήρυττε με ορμή, τέτοια που ο κόσμος κρέμονταν απ’ τα πικρά του χείλια (κι ας έταζε –μα πού υποψία;– λαγούς με πετραχήλια): «Θα καταργήσω –αν δεν σκίσω– μ’ ένα νόμο τα μνημόνια! Ποιος Μέρκελε, ποια Σοϊμπλέ; Σιχαμερά τελώνια!». Επιπροσθέτως, νέος – σχεδόν, σαράντα plus, και εύμορφος· και –μεταξύ μας– των γυναικών της Γραικυλίας ο ποθητός, ιδίως αυτών που υπηρετούν, αξίως, το Δημόσιο (χάλι), με συναγωνιστή του, στ’ άθλημα, όχι άλλον απ’ τον Γιάνη –μα τούτον, ποιος θυμάται πια (πού να’ ναι Prof, στο London;) τον (πτωχό) λέοντα να καμώνεται, στον λάκκο των λεόντων;– Κι επάνω κάτω έμαθε και τους τρόπους τους κόσμιους, να φέρεται σαν Ευρωπαίος, με chic, έστω δίχως γραβάτα, μα με σακάκι πάντοτε, κι ενίοτε με κασκόλ, ντυμένος, ο Ηγεμών εκ της Κυψέλης. – Στου Μαξίμου, μόνος. Δείλι. Άφησε τους γραμμένους λόγους του και… σαν να σκέφτηκε. Κι αν τον λατρεύαν οι χαζοί, κι αν τον ψηφίζαν οι κουτοί, τι φταίει αυτός; «Εγώ εφάρμοσα τη λαϊκή εντολή!» Δεν έπραξε ειδεμή τι του ’βγαλε της κάλπης το κουτί: Πήρε τα τρία ΟΧΙ τους και τα ’καμε δύο ΝΑΙ, εν δια δυοίν, και τρία από δύο τα μνημόνια… Λάθος; Ουδέν… Κουράστηκε να συλλογιέται ελεύθερα κι εις βάθος. Φτάνει. (Ωραία χθες διασκέδασε στο θέαμα του Λάκη Μπουλούκ.) Είναι η ώρα να συνδιασκεφθεί τον Φλωμπεράκη. Κι ανυπερθέτως, να oμιλήσει με τον Tsaka-Lotto. «Πρώτη με φόρα η αριστερά», συμπλήρωσε Έτος Πρώτο. Προσήκει δε να εορταστεί με την αρμόζουσα τιμή αυτή του η επέτειος. Βρέθηκεν από την πτωχική Κυψέλη εις του Μαξίμου τ’ άδυτα, την κυβερνητική κυψέλη! Λάβρος το διάγγελμά του εκφώνησε μόνον απ’ το κανάλι της «Αυγής» – της διαπλοκής όλα σίγησαν, τ’ άλλα. (Καθότι ομίλησε αγγλιστί, με την περίφημή του ευφράδεια, τούτη η μετάφραση έγινε με ολίγη ποιητική άδεια): «Συντρόφισσες και Σύντεκνοι, Συριζαίοι Ανέλληνες, οι αστείοι, πολιτικοί μου εχθροί, που “χαμαιλέoντα”, “λαϊκιστή”, “δημαγωγό”, ώς και “καθ’ έξιν ψεύτη”, με λεν, ξεχάσαν, οι ουτιδανοί, πως λόγος δεν τους πέφτει. Κι αν διατείνονται πως πρόσθεσα κιλά εις την κοιλία μου, πως είμαστε αριστεροί, μετρά η ζυγαριά της Ιστορίας μου. Εκείνοι οι πρώην σύντροφοι που μ’ εγκαλούν τώρα ως δειλό, κρυμμένοι πρώτα στα μπατζάκια τα δικά μου, οι χέστες, το παραξέραν, κι ας κομπάζαν στου Συντάγματος τις φιέστες, αν δεν υπέγραφα Εγώ τη συμφωνία, θα με παίρναν σηκωτό, δεν θα ’χα θέση ούτε πάνω στο φτερό αεροπλάνου. Να πάω πού; Για Γραικυλία μεριά, δεν είχα πια οδό (θα με εκάματε, χωρίς αιδώ, ζωγραφιστό στο ευρώ). Άρα, κι αν όχι αριστεροί τελείως, είμαστε αριστερόφρονες. Και έχουμε το ηθικό, το αποκλειστικό, πλεονέκτημα, οι ιππείς των καλαμιών της εξουσίας μας, μα σώφρονες, με δίχως ένα δράμι –ή και δραχμή– πλεονεξίας, ή κτήμα, να λησμονούμε σ’ αυτά τα –πώς τα είπαν;– «πόθεν έσχες» (και οι Συριζανέλληνες, είμαστε άνθρωποι δα) ένα ή δύο –τα τρία τα δηλώνουμε!– εκατομμύρια (Σπαθάκη, ομιλώ για ευρώ, και μην ξεχνάς τον Τσάκη...). Και γιατί τόσος θόρυβος και διαβολές; Περί όνου σκιάς. Γιατί διορίζουμε! Ε, ναι. Μα με το αδιάβλητο προσόν, τη βούλα –ή έστω τη Βούλα ή Σούλα– των γραφείων της Κουμουνδούρου, καθαρίστρια ή θυρωρό – δεν ενθυμούμαι… Ή συνδικαλιστή βαρύ απ’ την πλατεία Κοτζιά, να πούμε… Όσο δε δια τους συγγενείς, αυτοί είναι ζήτημα Τιμής. (Όλγα, παιδί μου, γράφ’ τα στη «διαφάνεια», δια να τα φροντίσω). Κάποιοι με μέμφεστε πως πήγα –άνευ πόνου– με τον Πάνου· η εθνολαϊκή μαγιά φουσκώνει, κι άλλο, το καρβέλι. Οι αριστεροί θεατρινισμοί, οι ροζ, σε φτιάχνουνε Κυβέλη. Ή ξαναγίνεσαι ο ΣΥΝ-ΠΛΗΝ· τι κέρδισαν; Την Πούλου! Κι αν, τέλος, εξαπάτησα (εαυτόν ή αλλήλους), λέω, κατά τι, βρέστε καλύτερο, και δέστε τον επάνω στο κατάρτι, να μην ακούει της Eξουσίας τις φριχτές Σειρήνες, εσείς οι απαίσιοι εκλογείς της άθλιας Γραικυλίας».

Ο Ηγεμών εκ της Κυψέλης στου Μαξίμου

Σύνδεση