Μόνο το «Ναι» θα σώσει ό,τι ακόμα σώζεται από την καταστροφή

Η τυχόν νίκη του Όχι στο δημοψήφισμα της Κυριακής 5 Ιουλίου ισοδυναμεί κατ’ απόλυτο βεβαιότητα με την έξοδο της Ελλάδας από την ενωμένη Ευρώπη, με μια τρομακτική οικονομική καταστροφή και μια φρικτή πολιτιστική οπισθοδρόμηση. Κάποιοι από τους οπαδούς του Όχι, στον πανεπιστημιακό ιδίως χώρο, ισχυρίζονται (και ενδεχομένως πιστεύουν) ότι μάχονται για τις ευρωπαϊκές αξίες του Διαφωτισμού και της αλληλεγγύης. Δεν αμφισβητώ προθέσεις. Όμως το πολιτικό κίνημα με το οποίο συντάσσονται και οι μάζες που κινητοποιεί διακατέχονται από έναν βίαιο και φανατικό αντιευρωπαϊσμό. Είναι ποτισμένο με τα πιο πρωτόγονα συμπλέγματα προγονόπληκτου φυλετισμού, συνωμοσιολογικού μεσσιανισμού και βέβαια του πάντα εύκαιρου αντισημιτισμού. Τα κατεξοχήν χαρακτηριστικά της αντιδραστικής, αντιδιαφωτιστικής ιδεολογίας. Αν οι εκλεκτοί συνάδελφοι παρουσιάζονταν μπροστά στο «αγανακτισμένο» αυτό πλήθος για να υπερασπιστούν τις διαφωτιστικές τους απόψεις δύσκολα θα ξέφευγαν με την σωματική τους ακεραιότητα αλώβητη. Γι’ αυτό άλλωστε ήταν τόσο εύκολη, ακόμα και πριν τις εκλογές, η ερωτική περίπτυξη αριστερού δήθεν κόμματος με τα γνωστά ακροδεξιά περιτρίμματα, μια ιερή ένωση στην οποία εσχάτως προσχώρησε και το νεοναζιστικό μόρφωμα, για μία «ενισχυμένη κοινοβουλευτική πλειοψηφία» όπως υπερηφανεύεται ο αρχηγός τους. Αυτόν τον έμφυτο αντιευρωπαϊσμό διακήρυξε και χθες στο διάγγελμά του: οι ευρωπαϊκοί λαοί δεν έχουν δημοκρατία, ισχυρίσθηκε αναισχύντως, την οποία λενινιστικώ τω τρόπω θα τους την εμφυσήσει εκ των άνω αυτός και το ευτράπελο «τσούρμο» του. Που σήμερα φιγουράρουν ως παλιάτσοι στα πρωτοσέλιδα της Ευρώπης. Αγωνίζεται λέει, χωρίς να τους ρωτήσει, και για τους λαούς της ηπείρου μας. Δεν προκαλεί έκπληξη που ακόμα και οι ισπανοί φίλοι του έσπευσαν να διαμαρτυρηθούν ότι δεν πρόκειται ποτέ να συμπεριφερθούν προς τον λαό τους με τον τρόπο που αυτός κακοποίησε τον ελληνικό. Εμείς, βροντοφώναξαν εκείνοι, είμαστε και θα μείνουμε μέσα στο ευρωπαϊκό και θεσμικό κεκτημένο. Το έχουμε γράψει πολλάκις από τις στήλες αυτού του περιοδικού: η Ενωμένη Ευρώπη είναι το πιο προοδευτικό, το πιο κοινωνικό, δηλαδή αριστερό, εγχείρημα που δοκιμάσθηκε ποτέ στην ιστορία. Τις ατέλειές του πρώτοι εμείς, η Athens Review of Books, όχι μόνο τις αναγνωρίσαμε, αλλά και συντασσόμενοι με επιφανείς ευρωπαίους συναδέλφους όπως ο P. Ροζανβαλλόν και T. Πικεττύ, πήραμε την πρωτοβουλία να ενεργοποιήσουμε το ελληνικό πνευματικό δυναμικό για να συνεισφέρουμε στην διόρθωσή τους. Η Ευρωπαϊκή Ένωση, όμως, υπήρξε όλα αυτά τα χρόνια η πρωτοπορία στην μάχη κατά του εθνικού εγωισμού και της συμφιλίωσης των λαών, με καίρια συμβολή και μεγάλων γερμανών ηγετών όπως ο Αντενάουερ, ο Μπραντ, ο Σμιτ και ο Κολ. Και πρωτοστάτησε σε μια γιγαντιαία μεταφορά πόρων από τον πλούσιο Βορρά στον Νότο. Στην Ελλάδα βέβαια το σαθρό πολιτικό μας σύστημα χρησιμοποίησε αυτόν τον πακτωλό (πέντε πάνω-κάτω δικά μας ΑΕΠ από το 1981) για να εκθρέψει ένα βυζαντινομαφιόζικο τερατούργημα, όπου κλειστές διακομματικές συμμορίες «συνδικαλιστών» και κομματικά βυσματωμένων ψευτοεπιχειρηματιών απομυζούσαν τον δημόσιο πλούτο για να μονοπωλήσουν κοινωνική και οικονομική δύναμη. Το πιο άνισο και πιο κοινωνικά άδικο αυτό κατασκεύασμα ονομάστηκε καθ’ ημάς «σοσιαλισμός». Αυτή η «δημοκρατία» είναι που μας πτώχευσε και μας εξευτέλισε. Αυτήν εκφράζει το σημερινό κυβερνητικό μόρφωμα. Και εν ονόματι αυτής ο αρχηγός του κουνάει απειλητικά το δάχτυλο στην δημοκρατική Ευρώπη, από την πρωτεύουσα, κατ’ αυτόν, της δημοκρατίας στην Ευρώπη, τη Μόσχα, αγκαλιά με τον σύγχρονο «εκλεκτό του Θεού», τον άλλο Βλαδίμηρο, τον Πούτιν. Μετά την ντε φάκτο πτώχευση του 2010 ήταν η ΕΕ που μας κράτησε ζωντανούς, ζητώντας σε αντάλλαγμα να κάνουμε κάτι για να διορθώσουμε αυτό το καταπιεστικό, ανορθόλογο και αντιλαϊκό ανοσιούργημα που ονομάζεται νεοελληνικό κράτος. Αυτή ήταν η αλληλεγγύη στην πράξη. Οι κυβερνήσεις μας βέβαια προτίμησαν να διατηρήσουν αλώβητα τα εξωφρενικά προνόμια της πελατείας τους, χωρίς να εφαρμόσουν καμιά από τις δίκαιες μεταρρυθμίσεις που περιείχαν τα ευρωπαϊκά προγράμματα. Η δημοσιονομική προσαρμογή επιτεύχθηκε αποκλειστικά στις πλάτες των πιο αδικημένων: των εργαζομένων του ιδιωτικού τομέα και των υγιών επιχειρήσεων. Τα δε λαδωμένα τρωκτικά του κομματισμού κατέβηκαν στις πλατείες κουνώντας κόκκινες και βυζαντινές σημαίες για να πολεμήσουν και τις ελάχιστες απώλειες από τα κλοπιμαία τους. Το δημοψήφισμα της Κυριακής είναι μια κατάφωρη συνταγματική και θεσμική εκτροπή. Αλλά και μια πρόκληση που η ευρωπαϊκή και δημοκρατική πλειοψηφία του τόπου πρέπει να αντιμετωπίσει με μαχητικότητα. Αν υπερισχύσουν οι μαύρες δυνάμεις που με τέτοια προμελετημένη μεθόδευση γκρέμισαν την πατρίδα μας, τότε ο λαός μας θα καταντήσει πένης και απροφύλακτος σε ένα άγριο διεθνές περιβάλλον. Και εσωτερικά θα επιβληθεί σταδιακά ένα καθεστώς εθνικοσταλινικής απολυταρχίας, του οποίου προανακρούσματα είναι η ασύστολη κομματική προπαγάνδα της κρατικής τηλεόρασης και οι σημερινές (το άρθρο γράφτηκε στις 2/7) απειλές για την επιβολή της εσωτερικής τάξης από τον στρατό. Μόνο το ΝΑΙ θα διασώσει το δικαίωμα της ελπίδας.

Μόνο το «Ναι» θα σώσει ό,τι ακόμα σώζεται από την καταστροφή

Σύνδεση