Μπλακαμάν, ο Καλός, πωλητής θαυμάτων

Από την πρώτη Κυριακή που τον είδα μου θύμισε άλογο του τσίρκου με τις βελουδένιες τιράντες του κεντημένες πισωβελονιά με χρυσή κλωστή, τα δαχτυλίδια του με χρωματιστά πετράδια σ’ όλα τα δάχτυλα και την πλεξούδα του από κρόταλα κροταλία, ανεβασμένο πάνω σ’ ένα τραπέζι, στο λιμάνι της Σάντα Μαρία δελ Δαριέν, ανάμεσα σε βάζα με ειδικά φάρμακα και βότανα της παρηγοριάς που ο ίδιος έφτιαχνε και πούλαγε διαλαλώντας τα στα χωριά της Καραϊβικής, μόνο που τότε δεν προσπαθούσε να πουλήσει τίποτα ινδιάνικα παρασκευάσματα, παρά ζητούσε να του πάνε ένα αληθινό φίδι για να τους δείξει πάνω στο ίδιο του το σώμα την αποτελεσματικότητα ενός αντίδοτου δικής του επινόησης, το μόνο σίγουρο, κυρίες και κύριοι, για το δάγκωμα φιδιών, ταραντούλας, σαρανταποδαρούσας και κάθε είδους δηλητηριώδους θηλαστικού. Κάποιος που έμοιαζε πολύ εντυπωσιασμένος με την αποφασιστικότητά του προμηθεύτηκε, κανείς δεν έμαθε από πού, κι έφερε μέσα σ’ ένα βάζο έναν μαπανά, απ’ τους χειρότερους, από κείνους που παραλύουν πρώτα το αναπνευστικό κι αυτός το ξεβούλωσε με τέτοια όρεξη που όλοι νομίσαμε πως θα τον φάει, αλλά μόλις αισθάνθηκε ελεύθερο το ζώο πήδηξε έξω από το βάζο και του έκοψε μια δαγκωματιά στο λαιμό και τον άφησε ξερό, δίχως ανάσα για τη ρητορική του και μόλις που πρόλαβε να πιει το αντίδοτο ο κομπογιαννίτης φαρμακοποιός κουτρουβάλησε μες στο πλήθος κι απόμεινε να χτυπιέται καταγής με το τεράστιο σώμα του διαλυμένο, σαν να μην είχε τίποτα μέσα, όμως δίχως να σταματήσει να γελάει με όλα τα χρυσά του δόντια. Ήταν τέτοια η αναστάτωση που ένα καταδρομικό από τον Βορρά, που βρισκόταν στην προκυμαία εδώ και είκοσι χρόνια, σε αποστολή καλής θέλησης, μπήκε σε καραντίνα ώστε το δηλητήριο του φιδιού να μην μεταδοθεί πάνω στο πλοίο και ο κόσμος που γιόρταζε την Κυριακή των Βαΐων έφυγε από την εκκλησία με τ’ αγιασμένα βάγια του μια και κανείς δεν ήθελε να χάσει το θέαμα του δηλητηριασμένου που ήδη είχε αρχίσει να πρήζεται με τον αέρα του θανάτου κι ήταν δυο φορές πιο χοντρός από πριν, βγάζοντας αφρό χολής από το στόμα, ασθμαίνοντας από τους πόρους, όμως γελώντας ακόμα με τέτοια ζωτικότητα που τα κρόταλα κροτάλιζαν σε όλο του το σώμα. Το πρήξιμο έσπασε τα κορδόνια στις γκέτες του και τις ραφές στα ρούχα του, τα δάχτυλά του έγιναν μπλαβιά από την πίεση των δαχτυλιδιών, μαύρισε σαν παστό κρέας κι έβγαιναν από πίσω του κάτι προθανάτιοι υπαινιγμοί, έτσι ώστε όλοι όσοι είχαν δει κάποιον που τον δάγκωσε φίδι ήξεραν πως θα σάπιζε πριν πεθάνει και θα ήταν τόσο στραπατσαρισμένος που θα έπρεπε να τον μαζέψουν με το κουτάλι για να τον βάλουν σε μια σακούλα, αλλά σκέφτονταν πως ακόμα και σαν πριονίδι θα συνέχιζε να γελάει. Ήταν τόσο απίστευτο που οι ναύτες ανέβηκαν στα καταστρώματα του πλοίου για να βγάλουν χρωματιστές φωτογραφίες με φακούς για μακρινές αποστάσεις, αλλά οι γυναίκες που είχαν βγει από τη λειτουργία χάλασαν τα σχέδια, γιατί σκέπασαν τον ετοιμοθάνατο με μια κουβέρτα και του βάλανε από πάνω τ’ αγιασμένα βάγια, μερικές δεν ήθελαν το Ναυτικό να τον μαγαρίσει με μηχανές αιρετικών, άλλες γιατί τις φόβιζε η θέα αυτού του ειδωλολάτρη που ήταν ικανός να πεθάνει πεθαίνοντας στα γέλια κι άλλες γιατί πίστευαν πως ίσως με αυτόν τον τρόπο θα κατάφερναν να ξεδηλητηριάσουν την ψυχή του. Όλος ο κόσμος τον είχε για πεθαμένο, όταν έκανε πέρα τα βάγια μ’ ένα χέρι, ακόμα μισοζαλισμένος κι ολότελα αδύναμος από την ταραχή που ’χε περάσει, όμως σήκωσε το τραπέζι χωρίς τη βοήθεια κανενός, ξανασκαρφάλωσε πάνω του σαν κάβουρας και να που ξανάρχισε να φωνάζει πως αυτό το αντίδοτο ήταν απλώς το χέρι του Θεού σ’ ένα βαζάκι, όπως όλοι μας το είχαμε δει με τα ίδια τα μάτια μας, αν και κόστιζε μόνο δύο εικοσιπενταράκια, γιατί αυτός δεν το είχε εφεύρει για να κάνει λεφτά, αλλά για το καλό της ανθρωπότητας και δεν πρόλαβε να σωπάσει, κυρίες και κύριοι, όχι άλλοι, σας παρακαλώ, μη στριμώχνεστε γιατί για όλους έχει. Τότε ακριβώς στριμώχτηκαν και καλά έκαναν γιατί στο τέλος δεν έφτασε για όλους. Μέχρι και ο ναύαρχος από το καταδρομικό πήρε ένα βαζάκι, έχοντας πειστεί πως ήταν καλό και για τις δηλητηριασμένες σφαίρες των αναρχικών και το πλήρωμα δεν αρκέστηκε να τον τραβήξει χρωματιστές φωτογραφίες πάνω στο τραπέζι, όπου δεν μπόρεσε να τον βγάλει πεθαμένο, αλλά και τον έβαλε να υπογράφει αυτόγραφα μέχρι που το χέρι του στράβωσε από τις κράμπες. Είχε σχεδόν νυχτώσει και στο λιμάνι είχαμε μείνει μόνο οι πιο σαστισμένοι, όταν εκείνος έψαξε με το βλέμμα του να βρει κάποιον με ηλίθια φάτσα για να τον βοηθήσει να μαζέψει τα μπουκάλια και φυσικά με πρόσεξε. Αυτό ήταν το βλέμμα του πεπρωμένου, όχι μόνο του δικού μου, αλλά και του δικού του, μια και πάει περισσότερο από αιώνας από τότε κι όμως κι οι δυο μας το θυμόμαστε σαν να ήτανε την περασμένη Κυριακή. Αυτό που συνέβη ήταν πως μαζεύαμε τα γιατροσόφια του σ’ εκείνο το μπαούλο με τις πορφυρές κορδέλες που πιο πολύ έμοιαζε με το φέρετρο κάποιου σοφού, όταν θα πρέπει να είδε μέσα μου κάποιο φως που δεν είχε δει προηγουμένως, γιατί με ρώτησε με άσχημο τρόπο, ποιος είσαι συ κι εγώ του απάντησα πως είμαι το μοναδικό ορφανό από πατέρα και μητέρα που ακόμα δεν του πέθανε ο μπαμπάς κι εκείνος ξέσπασε σε κάτι χάχανα πιο δυνατά απ’ του δαγκώματος και με ρώτησε ύστερα, τι κάνεις στη ζωή κι εγώ του απάντησα πως δεν έκανα τίποτα άλλο απ’ το να ’μαι ζωντανός γιατί τα παρακάτω δεν άξιζαν τον κόπο κι ακόμα, κλαίγοντας απ’ τα γέλια, με ρώτησε, ποια είναι η επιστήμη που πιο πολύ θέλεις να γνωρίσεις στη ζωή κι αυτή ήταν η μόνη φορά που του είπα την αλήθεια χωρίς αστεία, πως θα ’θελα να γίνω μάντης κι έτσι αυτός δεν ξαναγέλασε παρά μου είπε, σα να σκεφτόταν φωναχτά, πως γι’ αυτό λίγο μου έλειπε μια και ήδη είχα εκείνο που μαθαίνεται πιο δύσκολα απ’ όλα, που ήταν η ηλίθια φάτσα μου. Την ίδια εκείνη νύχτα μίλησε με τον πατέρα μου και για ένα ρεάλι και δύο εικοσιπενταράκια και μια τράπουλα που προφήτευε μοιχείες μ’ αγόρασε για πάντα. Αυτός ήταν ο Μπλακαμάν, ο Κακός, γιατί ο Καλός είμαι ’γώ. Ήταν ικανός να πείσει έναν αστρολόγο πως ο μήνας Φλεβάρης δεν είναι παρά ένα κοπάδι από αόρατους ελέφαντες, αλλά όταν του γύριζε η τύχη γινόταν άξεστος πέρα για πέρα. Τον καιρό της δόξας του υπήρξε βαλσαμωτής αντιβασιλέων και λένε πως τους έφτιαχνε φάτσες με τέτοιο κύρος που συνέχιζαν να κυβερνάνε για χρόνια καλύτερα απ’ όταν ήταν ζωντανοί και κανένας δεν τολμούσε να τους θάψει αν δεν γύριζε ο ίδιος να τους ξαναδώσει την πεθαμένη όψη τους, αλλά το γόητρό του κατέρρευσε με την εφεύρεση μιας παρτίδας σκάκι που δεν τελείωνε ποτέ και που τρέλανε ένα καθηγητή θρησκευτικών και προκάλεσε διάσημες αυτοκτονίες κι έτσι είχε ξεπέσει από ερμηνευτής ονείρων σε υπνωτιστή γενεθλίων, από ειδικός στη αφαίρεση κρεατοελιών με αυθυποβολή σε θεραπευτή πανηγυριών, έτσι ώστε τον καιρό που γνωριστήκαμε ακόμα και οι απατεώνες τον έβλεπαν με μισό μάτι. Περιπλανιόμασταν με τον πάγκο και τα σύνεργά μας κι η ζωή ήταν μια αιώνια αβεβαιότητα καθώς προσπαθούσαμε να πουλήσουμε υπόθετα διαφυγής που έκαναν αόρατους τους λαθρέμπορους, σταγόνες μυστικές που οι χριστιανές παντρεμένες έριχναν στη σούπα για να εμπνεύσουν τον φόβο του Θεού στους Ολλανδούς συζύγους τους κι όλα όσα θα θέλατε ν’ αγοράσετε με τη θέλησή σας, κυρίες και κύριοι, γιατί αυτό δεν είναι διαταγή, παρά μια συμβουλή και, τελικά, ούτε η ευτυχία είναι υποχρεωτική. Παρ’ όλα αυτά, όσο και να πεθαίναμε στα γέλια με τις εξυπνάδες του, η αλήθεια είναι πως βγάζαμε το ψωμί μας με δυσκολία κι η τελευταία του ελπίδα ήταν η κλίση που είχα για τη μαντική. Μ’ έκλεινε μέσα σ’ ένα μπαούλο σαν φέρετρο, μεταμφιεσμένο σε Γιαπωνέζο και δεμένο με καραβίσιες αλυσίδες για να προσπαθήσω να μαντέψω ό,τι μπορούσα, ενώ εκείνος έβγαζε τ’ άντερα της γραμματικής ψάχνοντας να βρει τον καλύτερο τρόπο για να πείσει τον κόσμο για την καινούρια του επιστήμη κι εδώ βλέπετε, κυρίες και κύριοι, αυτό το πλάσμα που βασανίζεται απ’ τις πυγολαμπίδες του Εωσφόρου και, για να δούμε πόσοι από σας που κοιτάζετε με δυσπιστία τολμάτε να ρωτήσετε πότε θα πεθάνετε, αλλά ποτέ δεν κατάφερα να μαντέψω κάτι, ούτε και τι μέρα είχαμε, έτσι με ξέγραψε από μάντη, γιατί η νωθρότητα της χώνεψής σου εμποδίζει τον αδένα των προφητειών κι αφού μου έσπασε το κεφάλι μ’ ένα χτύπημα για να του γυρίσει η τύχη, αποφάσισε να με πάει πίσω στον πατέρα μου για να του επιστρέψει τα χρήματα. Όμως εκείνον τον καιρό είχε βαλθεί να βρει πρακτικές εφαρμογές για τον ηλεκτρισμό του πόνου και καταπιάστηκε να φτιάξει μια ραπτομηχανή που δούλευε όταν ήταν συνδεδεμένη με βεντούζες στο μέρος του σώματος που υπήρχε πόνος. Κι όπως εγώ περνούσα τις νύχτες βογκώντας απ’ τις ξυλιές που μου ’δινε για να διώξει την γκίνια, αναγκάστηκε να με κρατήσει ως δοκιμαστή της εφεύρεσης του κι έτσι αργήσαμε να επιστρέψουμε κι άρχισε να βρίσκει το κέφι του μέχρι που η μηχανή λειτούργησε τόσο καλά που όχι μόνο έραβε καλύτερα κι από καλόγρια, αλλά και κεντούσε πουλιά και άστρα τ’ ουρανού ανάλογα με τη θέση και την ένταση του πόνου. Σ’ αυτό το στάδιο βρισκόμασταν, σίγουροι ότι νικήσαμε τη γκίνια μας, όταν έφτασαν τα μαντάτα πως ο αντιπλοίαρχος του καταδρομικού είχε προσπαθήσει να επαναλάβει το πείραμα με το αντίδοτο και πως είχε μεταβληθεί σε ναυαρχική μαρμελάδα μπροστά στο επιτελείο του. Δεν ξαναγέλασε για πολύ καιρό. Τραπήκαμε σε φυγή μέσ’ από ινδιάνικα μονοπάτια κι όσο πιο πολύ χανόμασταν τόσο πιο ξεκάθαρα έφταναν τα νέα πως οι πεζοναύτες είχαν εισβάλει στη χώρα με το πρόσχημα πως θα εξολοθρεύσουν τον κίτρινο πυρετό και προχωρούσαν αποκεφαλίζοντας κάθε μόνιμο ή μελλοντικό χασομέρη που συναντούσαν στο δρόμο τους κι όχι μόνο τους ιθαγενείς παίρνοντας τα μέτρα τους, αλλά και τους Κινέζους για ψυχαγωγία, τους μαύρους από συνήθεια και τους Ινδούς γιατί ήταν γητευτές φιδιών κι ύστερα κατέστρεφαν την χλωρίδα και την πανίδα κι ό,τι μπόρεσαν από τον ορυκτό πλούτο, γιατί οι ειδικοί τους στις υποθέσεις μας τους είχαν πληροφορήσει πως οι άνθρωποι της Καραϊβικής είχαν την ικανότητα ν’ αλλάζουν τη φύση τους για να μπερδεύουν τους Αμερικάνους. Εγώ δεν καταλάβαινα πως τους είχε έρθει τέτοια λύσσα, ούτε γιατί εμείς φοβόμασταν τόσο πολύ, μέχρι που βρεθήκαμε σώοι και αβλαβείς στους αιώνιους ανέμους της Γκουαχίρα και μόνο τότε βρήκε το κουράγιο να μου ομολογήσει πως το αντίδοτό του δεν ήταν παρά ραβέντι με νέφτι, πως όμως είχε πληρώσει δύο εικοσιπενταράκια σ’ έναν αλήτη για να του φέρει εκείνον τον μαπανά δίχως δηλητήριο. Μείναμε στα ερείπια μιας αποικιακής ιεραποστολής ξεγελασμένοι με την ελπίδα ότι θα περνούσαν τίποτα λαθρέμποροι, γιατί ήταν οι μόνοι άνθρωποι που μπορούσες να εμπιστευτείς κι οι μόνοι που ριψοκινδύνευαν κάτω από τον δυνατό ήλιο εκείνων των αλυκών. Στην αρχή τρώγαμε σαλαμάνδρες καπνιστές με λουλούδια απ’ τα ερείπια και μας έμενε ακόμα η διάθεση να γελάσουμε όταν επιχειρήσαμε να φάμε τις γκέτες του, όμως στο τέλος φάγαμε μέχρι και τις αράχνες που ήταν στα νερά των πηγαδιών και μόνο τότε καταλάβαμε πόσο μας έλειπε ο κόσμος. Μια κι εγώ δεν ήξερα εκείνον τον καιρό κανένα μέσο ενάντια στο θάνατο, ξάπλωσα ήσυχα να τον περιμένω εκεί που με πονούσε λιγότερο, ενώ αυτός παραμιλούσε με την ανάμνηση μιας γυναίκας τόσο τρυφερής που μπορούσε να περνάει μέσα απ’ τους τοίχους αναστενάζοντας μονάχα, αλλά κι αυτή η ανάμνηση ήταν επινοημένη, κόλπο της μεγαλοφυΐας του για να ξεγελάσει τον θάνατο μ’ ερωτοχτυπήματα. Όμως τη στιγμή που θα ’πρεπε να ’χαμε πεθάνει με πλησίασε πιο ζωντανός από ποτέ και πέρασε ολάκερη νύχτα παρακολουθώντας την αγωνία μου, ενώ σκεπτόταν με τέτοια ένταση που ακόμα και τώρα δεν μπορώ να πω αν αυτό που σφύριζε μες στα ερείπια ήταν ο άνεμος ή η σκέψη του και πριν χαράξει μου είπε με την ίδια φωνή και την ίδια αποφασιστικότητα του παλιού καιρού πως τώρα ήξερε την αλήθεια κι εγώ ήμουν η αιτία που άλλαξε η τύχη του, γι’ αυτό σφίξε καλά το πανταλόνι σου, όπως που μου τη στράβωσες, θα μου την ισιώσεις. Έτσι έγινε όταν άρχισα να χάνω και τη λίγη αγάπη που του είχα. Μου πήρε και τα τελευταία κουρέλια από πάνω μου, με τύλιξε σε συρματόπλεγμα, μου έτριψε πέτρες από τις αλυκές πάνω στις πληγές, μ’ έβαλε σε σαλαμούρα μες στις ίδιες μου τις εκκρίσεις και με κρέμασε από τους αστράγαλους για να με χτυπήσει ο ήλιος και συνέχιζε να φωνάζει πως όλη αυτή η τιμωρία δεν ήταν αρκετή για να κατευνάσει τους διώκτες του. Τελικά με πέταξε για να σαπίσω μες στην ίδια μου τη δυστυχία σ’ ένα μπουντρούμι μετάνοιας, όπου οι ιεραπόστολοι της αποικίας αναμόρφωναν τους αιρετικούς και με τη δολιότητα του εγγαστρίμυθου, που ακόμα διέθετε, άρχισε να μιμείται τις φωνές των ζώων που τρώγονται, το ψιθύρισμα των ώριμων παντζαριών και το τραγούδι γάργαρων πηγών για με βασανίζει με την ψευδαίσθηση πως πέθαινα από ανέχεια μες στον Παράδεισο. Όταν οι λαθρέμποροι τελικά του έδωσαν προμήθειες, κατέβαινε στο μπουντρούμι για να μου δίνει να τρώω για να μην πεθάνω, αλλά ύστερα μου έβγαζε ξινή αυτήν την ευσπλαχνία ξεριζώνοντας τα νύχια μου με τανάλιες και λιμάροντας τα δόντια μου με μυλόπετρες και μόνη παρηγοριά μου ήταν η επιθυμία που είχα να μου δώσει χρόνια η ζωή και καλή τύχη για να ξεφύγω από τέτοιο εξευτελισμό με ακόμα χειρότερα μαρτύρια. Εγώ ο ίδιος απορούσα πώς μπορούσα ν’ αντέχω το μαρτύριο της ίδιας μου της αποσύνθεσης κι εκείνος συνέχιζε να πετά τ’ αποφάγια του πάνω μου και κομμάτια από σάπιες σαύρες κι αετούς ώστε τελικά να δηλητηριαστεί η ατμόσφαιρα μες στο μπουντρούμι. Δεν ξέρω πόσος καιρός είχε περάσει όταν μου έφερε το κουφάρι ενός λαγού για να μου δείξει πως προτιμούσε να το αφήσει να σαπίσει παρά να μου το δώσει να το φάω, αλλά η υπομονή μου είχε εξαντληθεί και μόνο κακία μου απόμενε, έτσι ώστε άρπαξα το λαγό από τ’ αυτιά και τον πέταξα στον τοίχο με την ψευδαίσθηση πως ήταν εκείνος που θα χτύπαγε κι όχι το ζώο και τότε συνέβη, σαν να ’ταν όνειρο. Ο λαγός όχι μόνο ζωντάνεψε, με μια φοβισμένη στριγκλιά, αλλά και γύρισε στα χέρια μου πηδώντας στον αέρα. Έτσι άρχισε η μεγάλη ζωή μου. Από τότε γυρίζω τον κόσμο γιατρεύοντας τον πυρετό στα θύματα της ελονοσίας για δυο πέσος, δίνοντας το φως στους τυφλούς για τέσσερα και μισό, αδειάζοντας το νερό από τους υδρωπικούς για δεκαοκτώ, συμπληρώνοντας τα μέλη στους ανάπηρους για είκοσι πέσος αν ήταν εκ γενετής, για είκοσι δύο αν ήταν από ατύχημα ή καβγά, για είκοσι πέντε αν ήταν από πόλεμο, σεισμό, εισβολή πεζοναυτών ή όποιου άλλου είδους δημόσια καταστροφή, φροντίζοντας τους κοινούς αρρώστους με τιμές χονδρικής και με ειδική συμφωνία, τους τρελούς ανάλογα με την τρέλα τους, τα παιδιά σε μισή τιμή και τους ηλίθιους από ευσπλαχνία και ποιος τολμάει να πει πως δεν είμαι φιλάνθρωπος, κυρίες και κύριοι, και τώρα, ναι, κύριε διοικητά του Έκτου Στόλου, διάταξε τους ναύτες σου να βγάλουν τα οδοφράγματα και ν’ αφήσουν τη βασανισμένη ανθρωπότητα να περάσει, οι λεπροί στ’ αριστερά, οι επιληπτικοί στα δεξιά, οι ανάπηροι κάπου να μην ενοχλούν κι εκεί πίσω οι λιγότερο επείγουσες περιπτώσεις, όχι άλλοι και, παρακαλώ, μη στριμώχνεστε, γιατί μετά δεν θα ευθύνομαι αν ανακατευθούν οι αρρώστιες και γιατρευτούν μερικοί απ’ αυτό που δεν έπασχαν και να συνεχιστεί η μουσική μέχρι ν’ ανάψουν τα χάλκινα και τα πυροτεχνήματα μέχρι να καούν οι άγγελοι και το πιοτό μέχρι να πνιγούν οι ιδέες και φέρτε τους μπερμπάντηδες και τους ακροβάτες, τους χασάπηδες και τους φωτογράφους κι όλα για πάρτη μου, κυρίες και κύριοι, γιατί μέχρις εδώ ήταν η κακή φήμη των Μπλακαμάνων κι άρχισε ο παγκόσμιος σάλος. Έτσι τους αποκοιμίζω με μεθόδους πολιτευτών μήπως και πέσω έξω κι απομείνουν μερικοί χειρότερα απ’ ό,τι ήταν. Το μόνο που δεν κάνω είναι να ζωντανεύω τους πεθαμένους, γιατί μόλις ανοίγουν τα μάτια τους σκοτώνουν με λύσσα αυτόν που τους ενόχλησε κι όταν αυτό περάσει αυτοί που δεν αυτοκτονούν ξαναπεθαίνουν απ’ την απογοήτευση. Στην αρχή μ’ ακολουθούσε μια ομάδα σοφών που ερευνούσε τη νομιμότητα της απασχόλησής μου κι όταν πείστηκαν με απείλησαν με την κόλαση του Σίμωνα του Μάγου και μου συνέστησαν μια ζωή όλο μετάνοια ώστε να μπορέσω ν’ αγιάσω, αλλά τους αποκρίθηκα, όχι δίχως σεβασμό για το κύρος τους, πως ακριβώς μ’ αυτόν τον τρόπο είχα αρχίσει. Η αλήθεια είναι πως δεν κερδίζω τίποτα αν αγιάσω μετά θάνατο, εγώ είμαι ένας καλλιτέχνης και το μόνο που θέλω είναι να συνεχίσω να πηγαίνω σηκωτός με αυτό το εξακύλινδρο, ανοιχτό, μεγάλου κυβισμού αυτοκίνητό μου, που αγόρασα από τον πρόξενο των πεζοναυτών, με αυτόν τον σοφέρ από την Τρινιδάδ που ήταν βαρύτονος στην όπερα των πειρατών στη Νέα Ορλεάνη, με τα πουκάμισά μου από καθαρό μετάξι, με τις ανατολίτικες λοσιόν μου, τα δόντια μου από τοπάζι, το ψαθάκι μου και τα δίχρωμα μποτίνια μου, να κοιμάμαι δίχως ξυπνητήρι, να χορεύω με τις βασίλισσες της ομορφιάς και να τις αφήνω ξερές με την ευφράδειά μου, βγαλμένη απ’ το λεξικό, και δίχως να χαλάω τη ζαχαρένια μου αν κάποια Καθαρή Δευτέρα μ’ εγκαταλείψουν οι ικανότητές μου, γιατί για να συνεχίσω αυτήν τη ζωή υπουργού μού αρκεί η ηλίθια φάτσα μου και μου περισσεύει η αλυσίδα των μαγαζιών που έχω από δω και μέχρι πέρα απ’ το ηλιοβασίλεμα, όπου οι ίδιοι οι τουρίστες, που πριν τα έπαιρναν από μας μέσω του ναυάρχου, τώρα στριμώχνονται για τις φωτογραφίες με τ’ αυτόγραφά μου, τα μετάλλια με το προφίλ μου, τα κομματάκια των ρούχων μου κι όλα αυτά δίχως τη δοξασμένη καταδίκη να τη βγάζω ολομερίς κι ολονυχτίς σκαλισμένος σ’ έφιππο μάρμαρο και κουτσουλισμένος από τα περιστέρια σαν τους πατέρες του έθνους. Κρίμα που ο Μπλακαμάν, ο Κακός, δεν μπορεί να επαναλάβει αυτήν την ιστορία για να δείτε πως δεν πρόκειται για παραμύθι. Την τελευταία φορά που κάποιος τον είδε σ’ αυτόν τον κόσμο, είχε χάσει ακόμα και τα γυαλιστερά διακοσμητικά καρφιά της παλιάς του δόξας κι είχε γίνει η ψυχή του χίλια κομμάτια και τα κόκαλα του σε πλήρη αταξία απ’ τις κακουχίες της ερήμου, αλλά όμως του ’χε απομείνει ένα ζευγάρι κρόταλα για να ξαναεμφανιστεί εκείνη την Κυριακή στο λιμάνι της Σάντα Μαρία δελ Δαριέν με το αιώνιο, μακάβριο μπαούλο του, μόνο που αυτή τη φορά δεν προσπαθούσε να πουλήσει κανένα αντίδοτο, παρά ζητούσε, με φωνή σπασμένη από συγκίνηση, απ’ τους πεζοναύτες να τον πυροβολήσουν μπρος στο κοινό για να επιδείξει τις αναζωογονητικές ικανότητες αυτού του υπερφυσικού πλάσματος, κυρίες και κύριοι, κι αν κι έχετε όλο το δίκιο να μην με πιστεύετε ύστερα απ’ όσα υποφέρατε τόσον καιρό με τα κακόγουστα κόλπα μου, τέτοιος ψεύτης και πλαστογράφος που ήμουν, σας ορκίζομαι στα κόκαλα της μάνας μου πως αυτή η σημερινή δοκιμή δεν είναι κάτι το εξώκοσμο παρά η ταπεινή αλήθεια κι αν σας έχει μείνει καμιά αμφιβολία προσέξτε καλά πως τώρα δεν γελάω όπως πριν παρά κρατιέμαι με το ζόρι για να μην κλάψω. Πόσο πειστικός θα πρέπει να ’ταν, που ξεκούμπωσε το πουκάμισό του με τα μάτια πνιγμένα στα δάκρυα και χτυπούσε με δύναμη το στήθος του για να δείξει το καλύτερο σημείο για τον θάνατο κι όμως οι πεζοναύτες δεν τόλμησαν να τον πυροβολήσουν από φόβο μην ανακαλύψει το κυριακάτικο πλήθος την έλλειψη του κύρους τους. Κάποιος που ίσως να μην είχε ξεχάσει τους μπλακαμανισμούς του παλιού καιρού κατάφερε, κανείς δεν έμαθε πώς, να βρει και να του φέρει σ’ ένα τενεκεδάκι ρίζες μπαρμπάσκο, αρκετές για ν’ ανεβάσουν στον αφρό όλους τους κοκοβιούς της Καραϊβικής κι εκείνος το άνοιξε με τέτοια λαχτάρα, σα να επρόκειτο στ’ αλήθεια να τις φάει και πραγματικά τις έφαγε, κυρίες και κύριοι, παρακαλώ μη συγκινείστε, ούτε ν’ αρχίσετε να προσεύχεστε για την ανάπαυσή μου, γιατί αυτός ο θάνατος δεν είναι παρά μια επίσκεψη. Αυτήν τη φορά ήταν τόσο ειλικρινής που δεν έπεσε κάτω με μελοδραματικούς ρόγχους παρά κατέβηκε από το τραπέζι σαν κάβουρας, έψαξε καταγής, ύστερα από κάποιο δισταγμό, για την καλύτερη θέση για να ξαπλώσει κι από εκεί με κοίταξε σαν να ’μουν μάνα του κι άφησε την τελευταία του πνοή μέσα στα ίδια του τα μπράτσα, κρατώντας ακόμα τα αντρίκια δάκρυά του και διπλωμένος απ’ την καλή κι απ’ την ανάποδη από τον τέτανο της αιωνιότητας. Αυτή ήταν η μοναδική φορά, βέβαια, που φρακάρισε η επιστήμη μου. Τον έβαλα σ’ εκείνο το μπαούλο με το προειδοποιητικό μέγεθος όπου χώρεσε φαρδιά-πλατιά, έφερα να του ψάλλουν μια δέηση υπέρ αναπαύσεως που μου κόστισε πενήντα ντούμπλες των τεσσάρων πέσος, γιατί αυτός που λειτούργησε φορούσε ολόχρυσα άμφια κι είχε επιπλέον τρεις καθισμένους επισκόπους, παράγγειλα να του φτιάξουν ένα αυτοκρατορικό μαυσωλείο πάνω σ’ ένα λόφο εκτεθειμένο στο καλύτερο παραθαλάσσιο κλίμα, μ’ ένα παρεκκλήσι μοναχά για κείνον και μια σιδερένια πλάκα όπου γράφει με κεφαλαία γοτθικά γράμματα, Εδώ κείται ο Μπλακαμάν, ο νεκρός, κακώς επονομαζόμενος ο Κακός, εξαπατήσας τους πεζοναύτες και θύμα της επιστήμης κι όταν αυτές οι τιμές ήταν πια αρκετές για να δικαιώσουν τις αρετές του άρχισα να παίρνω εκδίκηση για τις ατιμίες του και τότε τον ζωντάνεψα μες στο αλεξίσφαιρο φέρετρο και τον άφησα εκεί να στριφογυρίζει όλο τρόμο. Αυτό ήταν πολύ πριν η πανούκλα ξεκάνει την Σάντα Μαρία δελ Δαριέν, αλλά το μαυσωλείο έμεινε άθικτο πάνω στο λόφο, κάτω από τη σκιά των δράκων που ανεβαίνουν να κοιμηθούν μες στους ανέμους του Ατλαντικού και κάθε φορά που περνάω από κει του φέρνω ένα αυτοκίνητο γεμάτο τριαντάφυλλα και η καρδιά μου πονάει από θλίψη για τις αρετές του, αλλά ύστερα βάζω το αυτί μου στην πλάκα για να τον ακούσω να θρηνεί μες στα απομεινάρια του διαλυμένου μπαούλου κι αν κατά τύχη έχει ξαναπεθάνει, τον ξαναζωντανεύω άλλη μια φορά γιατί όλη η χάρη της τιμωρίας είναι πως θα συνεχίζει να ζει μες στο φέρετρο όσο θα ’μαι ’γώ ζωντανός, δηλαδή για πάντα. (1968) — Μετάφραση: Κλαίτη Σωτηριάδου

Μπλακαμάν, ο Καλός, πωλητής θαυμάτων

Σύνδεση