Ο Αεροπόρος

1. Ο αεροπόρος, αφού τέντωσε τα μουδιασμένα από την προσπάθεια χέρια του, έστριψε προς το δασάκι, και προσπερνώντας με μεγάλη ταχύτητα το πράσινο πέλος των κωνοφόρων κορφών, τον λευκό φιδωτό ασφαλτόδρομο και τη μικρή, σαν μολύβι, ξύλινη δοκό, είδε τη διπλή σιδηροτροχιά και πάνω από αυτήν επιτάχυνε σε ύψος τριάντα με σαράντα σάζινων, αναπτύσσοντας τη μέγιστη για το αεροσκάφος ταχύτητα. Στα αριστερά, η αχλή των σταροχώραφων έφευγε προς τον πορφυρό ήλιο που έσβηνε μέσα στα σύννεφα. Μπροστά ανοιγόταν ο ορίζοντας, όπου άστραφτε άσπρη, σαν αβγό, μια εκκλησία. Στα δεξιά, ανάμεσα στις χαμηλές αχτίδες του δειλινού, σιγόκαιγε το πυκνόφυτο, σκιώδες δάσος. Στο έδαφος, κάτω από τα πόδια του αεροναύτη, μούγγριζε πότε-πότε κάποιο τραινάκι σαν παιδικό παιχνίδι, και ο κλειδούχος του, με τη σημαία στα χέρια, σήκωνε ψηλά το κεφάλι και κάτι φώναζε προς το αεροπλάνο που πετούσε. Έπειτα, όλα έσβηναν, και ξανά μέσα στην έρημη σιγαλιά του δειλινού, στο ύψος του καμπαναριού που δέσποζε στον μητροπολιτικό ναό και πάνω από το ανάχωμα της ριγωτής σιδηροτροχιάς, περνούσε σκούζοντας το φτερωτό αεροπλάνο. Ένα μανιασμένο ρεύμα αέρα ράπισε τον αεροπόρο απευθείας στο πρόσωπο. Πριν από την απογείωση είχε πιει μία μποτίλια κονιάκ και παρ’ όλο που δεν είχε μεθύσει, μόλις τώρα άρχιζε, πολύ απότομα και ξεκάθαρα, να συνειδητοποιεί την κατάσταση: τη συμμετοχή του στον αγώνα για το μεγάλο έπαθλο του καλύτερου ρώσου πιλότου, το ύψος, στο οποίο πετούσε μακριά, παράλληλα με το έδαφος, την αέρια ερημιά που περικύκλωνε το αεροσκάφος, το μουγκρητό του κινητήρα και τον χρόνο. Το ρολόι που βρισκόταν στερεωμένο μπροστά του έδειχνε δέκα παρά είκοσι. Η πτήση είχε ξεκινήσει από το πρωί. Μαζί με τις σκέψεις που συνδέονταν άμεσα με την επιτυχία ή την αποτυχία, εμφανίζονταν κι άλλες, το ίδιο διαυγείς: το πολυθόρυβο χθεσινοβραδινό δείπνο, η μουσική, η παρουσία υψηλών αξιωματούχων, που τόσο βαθιά κολάκευσαν τα παιδιά του ανέμου και τους μέχρι χθες ανώνυμους μηχανικούς και ηλεκτροτεχνικούς των εργοστασίων· τα πρόσωπα των γυναικών που τους ζωντάνευαν, η σαμπάνια… Στο νου του στριφογύριζαν και διάφορες ανοησίες, όπως για παράδειγμα ότι κάποιος αποκάλεσε τη μηχανή του Φαρμάν λατέρνα, αλλά και ότι ο πιλότος Παλιτσίν παραπονιόταν για την υπηρεσία στο δημόσιο. Ο ήλιος έδυσε, και το στεφάνι του, διατρυπώντας με το φως του τις παραμυθένιες χώρες που σχημάτιζαν τα σύννεφα του δειλινού, στόλισε για λίγο ακόμα τον ουρανό με μεγαλοπρεπείς στήλες χρυσοκόκκινης λάμψης, έπειτα χλόμιασε, χαμήλωσε κι άλλο, κι αφού πρώτα κρύφτηκε πίσω από τους βοστρύχους των σκοτεινών νεφών, δραπέτευσε πάλι ξεγλιστρώντας κάτω τους, μέσα από μια σταχτιά φωτεινή χαραμάδα, ώσπου έσβησε τελείως. Το αεροπλάνο έσκισε το δροσερό σκοτάδι· από τα χαμηλά, αραιά και πού αντηχούσαν ακατάληπτα επιφωνήματα και κραυγές. Οι ήχοι αυτοί, που αναδύονταν ψηλά σαν φυσαλίδες νερού στην επιφάνεια της λίμνης, έμοιαζαν με φωνές φαντασμάτων σε έναν χώρο, που μέσα στο μεγαλείο του ξαφνικά ταρασσόταν. Με τον ερχομό του σκότους ο αεροπόρος άρχισε να ανησυχεί. Ένα σμήνος μικρών και άλλων μεγαλύτερων φόβων βάλθηκε να πετάει δίπλα του κοιτάζοντας μέσα στα φλογισμένα από τον αέρα μάτια του. Πρώτος εμφανίστηκε ο φόβος πως θα βγει εκτός πορείας, κι ενώ προσπαθούσε να φανταστεί τη θέση των αντίπαλων πιλότων που τον ακολουθούσαν, τους είδε, άλλους να τον προφταίνουν κι άλλους να ξεμένουν όλο και πιο πίσω. Η αδυναμία του να διακρίνει την πραγματική απόσταση ανάμεσα στον ίδιο και σε εκείνους τον έφερνε σε μια κατάσταση βασανιστικής ενόχλησης και εκνευρισμού. Το σημείο τερματισμού του φρενήρους αγώνα βρισκόταν τώρα όχι μακρύτερα από σαράντα βέρστια, ενώ το χρηματικό αντίτιμο του βραβείου, που φάνταζε στην αρχή της πτήσης ακόμη ως κάτι το εξαιρετικά αμφίβολο, τώρα μες στο κεφάλι του αεροπόρου έπαιρνε τη μορφή ενός σχεδόν αποκτημένου σημαντικού κεφαλαίου, που ερχόταν όλο και πιο κοντά του, είχε γίνει δικό του, λες κι ήταν περιουσία του. Αυτά τα χρήματα τού ήταν άκρως απαραίτητα. Τους τελευταίους μήνες, ο Κιρσίν δεν είχε καταφέρει να κερδίσει κανένα οικονομικά σημαντικό βραβείο και ζούσε ακατάστατα με μισθούς που λάμβανε από εταιρείες. Για να βγάλουν το χειμώνα έπρεπε οπωσδήποτε να αποσπάσει αυτό το προφανώς παρήγορο βραβείο, καθώς η μικρή, μα με καλή όρεξη οικογένεια του αεροπόρου είχε ήδη αρχίσει να μπαίνει σε χρέη. Ο γιος του σπούδαζε σε μια ακριβή εξειδικευμένη σχολή, ενώ η κόρη είχε προβιβαστεί στην πέμπτη τάξη του γυμνασίου και δεν έμπαινε πλέον στις παλιές της κάλτσες, τα φουστάνια και τα πανωφόρια, αφού μεγάλωνε από τη μία μέρα στην άλλη σαν ανοιξιάτικο μπουμπούκι που φουσκώνοντας σκίζει τον λεπτό φυτικό κάλυκα. Για να μην κατρακυλήσει, λοιπόν, η οικογένειά του σε μια ζωή ανυπόφορη, γεμάτη έγνοιες και κατεργαριές, χρειαζόταν λεφτά. Η ορμητική βοή του κινητήρα έκανε το κεφάλι του να γυρίζει. Ακόμα πιο γρήγορα και από το σκάφος, που περνούσε με ασυγκράτητη ταχύτητα πάνω από την αόρατη γη, ακόμα πιο γρήγορα και από την έλικα, που περιστρεφόταν εκατοντάδες φορές το λεπτό, πέρασε πετώντας μια ανήσυχη σκέψη, αφήνοντας πίσω το αεροπλάνο. Ο αεροπόρος θυμήθηκε πως κάπου ανάμεσα στην έκτη και την έβδομη ώρα τον είχε προσπεράσει ο βαρόνος Εϊκβίστ αναπτύσσοντας μεγάλη ταχύτητα για να μπορέσει να του κόψει το δρόμο. Από το πλάι του είχε φανεί, λες και ένας τεράστιος λευκός φάκελος πέταγε ορμητικά και ρυθμικά προς τον ουρανό, μέσα από τον οποίο, από την μπροστινή κόψη, ξεπρόβαλλε το κεφάλι του Εϊκβίστ. Ο φάκελος είχε πάρει μεγάλο ύψος. Στον γαλάζιο ουρανό μπορούσε κανείς ακόμα να διακρίνει τις λεπτές γραμμές της μηχανής, όταν ξαφνικά, και δίχως την παραμικρή αμφιβολία, κοιτάζοντας ψηλά, ο αεροπόρος είδε την έλικα του σκάφους του βαρόνου να αλλάζει σχήμα, και από έναν τρεμάμενο διαφανή κύκλο να μετατρέπεται, σκουραίνοντας, σε διακριτά πια και ασάλευτα πτερύγια. «Πέφτει», σκέφτηκε με τη ζωώδη απάθεια μονομάχου, χωρίς να σκιρτήσει, αλλά και δίχως να χαρεί· μόνο κάτι σαν εύθυμος φόβος κυρίευσε την ψυχή του. Ο φάκελος, αφού διέγραψε αρμονικά μερικούς κύκλους στον αέρα, έπεσε ακέραιος στην οργωμένη γη, με το κεφάλι του βαρόνου, όπως και πρωτύτερα, να ξεπροβάλλει σαν μαύρο σημάδι πάνω από το λευκό σκάφος, εμφανώς κατακλυσμένο από βουβή φρίκη. Ο αεροπόρος τον προσπέρασε γρήγορα με τα δόντια του σφιγμένα και τη σκέψη πως πια αγωνιζόταν με έναν αντίπαλο λιγότερο. Αναλογιζόμενος όμως πως θα μπορούσε και αυτός να πάθει το ίδιο ή κάτι ακόμα χειρότερο, αισθάνθηκε συμπόνια για τον Εϊκβίστ. Τώρα, που πλέον κανείς δεν προπορευόταν και, επομένως, η επιτυχής έκβαση του αγώνα εξαρτιόταν μόνο από την ανθεκτικότητα του αεροσκάφους, τις καιρικές συνθήκες και την αντοχή του ίδιου, ο αεροπόρος βάλθηκε να δαμάσει τις ενοχλητικές σκέψεις που τον τρομοκρατούσαν, υποτασσόμενος όμως έτσι όλο και περισσότερο στην εξουσία τους, ώστε τελικά είδε τον εαυτό του να πέφτει σαν αστραπή, με το κεφάλι κάτω. Τόσο ο ίδιος, όσο και οι σύντροφοί του σκέφτονταν συνεχώς τα ατυχήματα. Η λέξη αυτή, η δεμένη με φόβους, βασίλευε ακλόνητη σαν θλιβερή σκιά μες στις ψυχές τους, με μια ισχύ τροφοδοτούμενη πολύ συχνά από δημοσιεύματα εφημερίδων και φημολογίες, όπως ακριβώς συμβαίνει και με τους αγρότες, που κοιμούνται και ξυπνάνε με την έγνοια της κακής σοδειάς, κι αφού το απόγευμα τινάξουν τα χώματα από το υνί, βγαίνουν πρωί-πρωί στο χωράφι για να ελέγξουν κρυφά τον ουρανό. Όσο περισσότερες πτήσεις πραγματοποιούσε ο αεροπόρος, όσο πιο επιτυχής, αποτελεσματική και αίσια ήταν η έκβαση των πιο ριψοκίνδυνων εγχειρημάτων του, τόσο βαθύτερα ρίζωνε στην ψυχή του αυτή η αμείλικτη θλιβερή σκιά. Όταν, συμπληρώνοντας έναν ολόκληρο κύκλο, η ιδέα του ατυχήματος ανάγκασε τον αεροπόρο να βιώσει με τη φαντασία του και την παραμικρή λεπτομέρεια ενός φρικτού θανάτου, κι ενώ ο κινητήρας, μουγγρίζοντας ασταμάτητα, ριχνόταν με μανία στο σκοτάδι, σπινθήρισαν ξαφνικά τα φώτα της πόλης, που μέσα στην τρεμάμενη αντάρα έδιναν την απατηλή εντύπωση πως βρίσκονται κοντά. Ο αεροπόρος γέλασε νευρικά σαν παιδί, σουφρώνοντας το πρόσωπό από τα δάκρυα που πλημμύριζαν τα μάτια του. Σε είκοσι με τριάντα λεπτά από τώρα, αυτός, πρώτος από τους πέντε, θα ξεσήκωνε το γιγάντιο αεροδρόμιο, αναστατώνοντας με το εναέριο βουητό του τους σκοτεινούς δρόμους, ενώ τα τηλέφωνα θα έπαιρναν φωτιά, προκειμένου να μάθουν όλοι για την άφιξή του. Αφού ανασηκώθηκε, έστριψε το πηδάλιο και κυριεύθηκε, σχεδόν αρρώστησε, από επιθυμία –αυτή τη φορά όχι λόγω βενζίνης αλλά μιας ομοβροντίας σκέψεων– να βρεθεί αμέσως εκεί. Τότε, κι έπειτα από μερικά εκκωφαντικά και ακανόνιστα χτυπήματα, ο κινητήρας χάλασε, σταμάτησε πλήρως να λειτουργεί, έβγαλε ένα ήχο σαν σφύριγμα και σίγησε. Τη θέση του πήρε ο φρενιασμένος χτύπος της παγωμένης ανθρώπινης καρδιάς. Η μηχανή ξεψύχησε… Με πρόσωπο παραμορφωμένο από το αιφνίδιο άλγος του τρόμου και δίχως να έχει ακόμα συλλάβει το μέγεθος του κακού, ο πιλότος τράβηξε το πηδάλιο, έκανε μια μεγάλη στροφή προς τη γη, κατάλαβε ότι έπεφτε και είπε: «Θεέ μου, τι αστεία είναι αυτά! Αντουανέτα, Τόνιετσκα, Θεέ μου!...». Διατηρώντας την ισορροπία του, το αεροπλάνο γλίστρησε προς τα κάτω. Εκείνη τη στιγμή, ανεβαίνοντας προς τη λοξή σπείρα που σχημάτιζε πέφτοντας το αεροσκάφος, μία μικρή σφαίρα από πολύχρωμα χαρτάκια σιγόκαψε σαν με τη φλόγα ενός χλωμού, μικρού κεριού στο εσωτερικό της και πλησίασε το πρόσωπο του αεροπόρου. Το τραγικό δημιούργημα της ανθρώπινης βούλησης, που έχει φτιαχτεί με ιδρώτα, αίμα και δάκρυα –αυτή η τεράστια μηχανή– έγερνε ανίσχυρη προς στη γη, ενώ το παιχνιδάκι συνέχιζε να ίπταται. Ο αεροπόρος σήκωσε το χέρι του και με έναν κυματισμό της γροθιάς του χτύπησε τη μπάλα. Και τότε εκείνη έσκασε αθόρυβα, αναφλέχθηκε, σκορπίζοντας πύρινα ράκη, και εξαφανίστηκε. Το αεροσκάφος έπεσε με κρότο στο έδαφος ανάμεσα στα δέντρα, σπάζοντας με τους κλυδωνισμούς και τα τραντάγματά του τα κλωνάρια τους. 2. Η πρόσκρουση δεν ήταν τόσο ισχυρή, όσο απότομη. Τα γόνατα του αεροπόρου τινάχτηκαν ψηλά φτάνοντας στους ώμους του σαν βαρύ φορτίο που έκανε τα αφτιά του να κουδουνίζουν. Είχε μείνει ασάλευτος, με την ψυχή του τσακισμένη από το αναπάντεχο χτύπημα της μοίρας, και έπειτα, κουλουριασμένος από έναν οξύ πόνο στη σπονδυλική στήλη, σύρθηκε προς τα χαμόκλαδα, τρεκλίζοντας σαν ζώο παραζαλισμένο από το ρόπαλο του δασοφύλακα. Αφού κατάφερε τρεμουλιάζοντας να ανάψει τον φακό, είδε μες στο λευκό φως και τους κορμούς τα φτερά του αεροσκάφους. Κατόπιν κάθισε καταγής, τύλιξε τα γόνατα με τα χέρια του και βάλθηκε να βογκάει. Το πέρασμα από την ξέφρενη κίνηση στην πλήρη ακινησία έμοιαζε κατά έναν παράξενο τρόπο με το θάνατο, με τον τρόμο του ανθρώπου που πέφτει από τη χαράδρα της ζωής στην άβυσσο της σιωπής. Μόλις ένα λεπτό πριν, ο ζωντανός αέρας, που του μαστίγωνε το πρόσωπο και που μέσα του πετούσε με όλο του το βάρος –ανθρώπου, ξύλου και σίδερου– το αεροσκάφος, έγινε τώρα ξένος στον πιλότο, απρόσιτος και μακρινός, σαν γυναίκα που ξεφεύγει με υπεροπτικό χαμόγελο μέσα από μια άξεστη αγκαλιά. Αυτός ο αέρας, που τον τύλιγε σε ύψος τριών πήχεων από τη γη, ήταν ένας άλλος αέρας, που έμοιαζε με προαύλιο ναού, με προθάλαμο της ατμόσφαιρας, σαν κατώφλι του γαλάζιου θεού. Ο αεροπόρος μπορούσε να δει μέσα του, να κρατήσει τα χέρια του, να τον εισπνεύσει· μπορούσε, σε μια έκρηξη οργής, να πηδήξει έναν-δυο πήχεις ψηλά, να σκαρφαλώσει σε ένα δένδρο και να απλώσει τα χέρια του· κι όμως, ακόμα κι έτσι, τώρα πια ανήκε στην άκαμπτη, δυνατή γη. Ο ζωντανός δεσμός ανάμεσα σε εκείνον και το χώρο κόπηκε. Πέρασε από έναν κόσμο σε έναν άλλον. Ο αεροπόρος ορθώθηκε στα πόδια του, σήκωσε τον φακό πάνω από το κεφάλι του και αφού φώτισε το σημείο της συντριβής, έκλεισε τα μάτια του. Εκείνην ακριβώς τη στιγμή ένιωσε πως αποκόπτεται από τη γη και τρέχει με ιλιγγιώδη ταχύτητα· όμως αυτό δεν ήταν παρά μια παραίσθηση, μια εντύπωση που την επέβαλλε η συνήθεια. Σταδιακά το χτύπημα που κλόνισε τον ειρμό της ψυχικής ζωής του αεροπόρου πήρε μέσα του τη μορφή γεγονότος. Εντείνοντας κι άλλο την προσοχή του, βάλθηκε να εξετάζει σχολαστικά τη μηχανή. Τη βλάβη δεν κατάφερε να την εντοπίσει παρά μόνο μετά από μερικά λεπτά βιαστικής έρευνας. Ήταν πολύ πιο σοβαρή απ’ ό,τι υπέθετε· όσο για επιτόπου επιδιόρθωση, δεν ετίθετο καν θέμα. Ο αεροπόρος στεκόταν με το κεφάλι σκυφτό, χωρίς καπέλο. Η γη κι ο αέρας συνωμοτούσαν εναντίον του. Φέρνοντας στα χείλη το παγούρι, που κρεμόταν απ’ τη ζώνη του, ο Κιρσίν κατέβασε μερικές γερές γουλιές. Θυμήθηκε τότε τους ιπτάμενους αντιπάλους του, που μπορεί ήδη να πλησίαζαν, και ένα αίσθημα ζήλειας και οργισμένης θλίψης βγήκε απ’ το στήθος του με έναν πνιχτό, βαθύ αναστεναγμό. Ήξερε καλά πως έπρεπε να τρέξει μακριά από το ξέφωτο όσο πιο γρήγορα μπορούσε, να ψάξει για ανθρώπους και να προσπαθήσει, ει δυνατόν, να επαναφέρει το σκάφος σε ομαλή λειτουργία, όμως η θλίψη και η κούραση μαζί δεν του επέτρεπαν να κάνει βήμα. Βάλθηκε λοιπόν να συλλογίζεται τη θέση των άλλων διαγωνιζόμενων. «Ο βαρόνος μπορεί να ξαναπέσει, όπως έπεσα κι εγώ», είπε ο Κιρσίν, «Και οι υπόλοιποι…». Το μυαλό του έπλασε, δίχως το παραμικρό ψήγμα θλίψης, μια σειρά ατυχημάτων, και με τη φαντασία του, που τώρα είχε πάρει φωτιά, έβλεπε τις μηχανές, τη μια μετά την άλλη, να ρίχνονται ορμητικά προς κάποιο αόρατο απαγορευμένο σύνορο, να εκτοπίζονται βίαια και αναποδογυρίζοντας να πέφτουν. Η υγρασία της νύχτας περόνιαζε το φλεγόμενο από το οινόπνευμα και την κίνηση στήθος του Κιρσίν. Οι σκέψεις του σταδιακά επέστρεφαν στην πραγματικότητα της στιγμής, χάνοντας την οδυνηρή τους οξύτητα και δίνοντας τη θέση τους σε μια διάθεση απάθειας, όπως αυτή που αναδύεται όταν η συνείδηση καταγράφει ψυχρά και αδιάφορα το ρίγος και τον πόνο. Ο πιλότος κοίταξε γύρω του μία φορά ακόμη και εξέτασε με προσοχή το ξέφωτο. Στο κέντρο του, εκεί όπου έμοιαζε να σμίγει η γαλήνη του δάσους με την ξαφνική, επώδυνη γαλήνη που του προκάλεσε η διακοπή της πτήσης, στριμωχνόταν το χαλασμένο αεροπλάνο. Για πέντε λεπτά προχωρούσε σκοντάφτοντας σε λακκούβες και ρίζες φυτών που ξεπηδούσαν εδώ κι εκεί, ώσπου βγήκε πάνω σε μια στροφή του ερημικού αυτοκινητόδρομου. Η μυρωδιά της φρέσκιας σκόνης που είχε τώρα κατακάτσει ανακατευόταν με την ευωδιά των λιμνόβιων λουλουδιών και των κωνοφόρων φύλλων. Μία σειρά από στοιχισμένα ξύλινα πασσαλάκια ξεπρόβαλε μέσα από το σκοτάδι, ενώ και τις δυο πλευρές του δρόμου διέτρεχαν ευθύγραμμα αυλάκια. Οι εικασίες του έβγαιναν μάλλον αληθινές· είχε φτάσει σε κάποιο συνοικισμό παραθεριστών. Ο πιλότος βάδιζε με περπατησιά ανθρώπου με μουδιασμένα πόδια. Έτσι κουρελιασμένος και βρώμικος, τη μέρα θα έδινε την εντύπωση άστεγου αλήτη ή μπεκρή. Κατά πάνω του είδε να κατευθύνονται ένας κύριος, που κάπνιζε πούρο, και μια κυρία. Η γυναίκα που βαστούσε πολύ αποτελεσματικά το φουστάνι της, έμοιαζε νέα και λυγερόκορμη, όμως ο αεροπόρος τούς σταμάτησε με μια κουρασμένη κι αδιάφορη κίνηση του χεριού και καθώς μιλούσε, συνειδητοποίησε κι ο ίδιος πόσο βραχνή κι αδύναμη ακουγόταν η συνήθως κρυστάλλινη φωνή του. — Σας παρακαλώ… –είπε σχεδόν πίσω από τον κύριο, που δεν σταμάτησε αμέσως και τον είχε σχεδόν προσπεράσει– το όνομά μου είναι Κιρσίν και είμαι αεροπόρος, έπεσα με το αεροπλάνο μου εδώ, στο δάσος… Προς τα πού μπορώ, δηλαδή, πού θα μπορούσα να βρω τον υπαστυνόμο ή κάποιον άλλο; … την αστυνομία!.. — Αχ, αχ! – φώναξε η γυναίκα, και ο αεροπόρος διέκρινε ξαφνικά μέσα στο σκοτάδι τα αστραφτερά της μάτια που αποκαλύπτονταν κάτω από το καπέλο, την ίδια στιγμή που ο κύριος, αφήνοντας το χέρι της γυναίκας, έχανε από την έκπληξη τη λεβέντικη κορμοστασιά του. — Αχ, πράγματι σας ακούσαμε! – είπε η κυρία με φωνή δυνατή και χαρούμενη. – Κόστια, το θυμάσαι πάνω από το κεφάλι μας; Ήταν κάτι σαν αυτοκίνητο… τρομακτικό, πολύ τρομακτικό! Χαίρομαι πολύ… — Πρώτη φορά στη ζωή μου βλέπω ένα άνθρωπο-πουλί, είπε παίρνοντας βιαστικά το λόγο ο κύριος, ενώ η φωνή του χρωματιζόταν από μια χροιά προσποιητής ανησυχίας. – Με συγχωρείτε… είναι τόσο απροσδόκητο… — Πού βρίσκεται η αστυνομία;, ρώτησε ο Κιρσίν με πρόσωπο σκοτεινιασμένο. Η κυρία πλησίασε κι άλλο και τότε εκείνος κατάφερε να δει από κοντά το όμορφο και καλοσυνάτο πρόσωπό της. Κατά κάποιον τρόπο του θύμιζε τη γυναίκα του, που το προηγούμενο βράδυ είχε κλάψει από φόβο. — Πώς πέσατε; Μήπως έχετε τραυματιστεί;, ρώτησε βιαστικά η κυρία. — Σταμάτησε ο κινητήρας, είπε με πέτρινο ύφος ο πιλότος και με μια μοχθηρή χειρονομία συνέχισε το δρόμο του, αφήνοντας πίσω του το μαρμαρωμένο από την αναστάτωση και το σάστισμα, ζευγάρι. Δέκα βήματα πιο κάτω άφησε τον εαυτό του ελεύθερο και ξέσπασε σε βρισιές και κατάρες. Οι υβριστικές κραυγές του σάρωσαν την ησυχία του δάσους, ξυπνώντας το. Τα φωτισμένα παράθυρα των εξοχικών σπιτιών στραφτάλιζαν δεξιά κι αριστερά. Τη στιγμή εκείνη, ένας υπόκωφος θόρυβος και μία ακαθόριστη βοή του ανέμου τον έκαναν να σταματήσει. — Τι είναι αυτό;, αναρωτήθηκε μεγαλόφωνα ο αεροπόρος. Μία θολή υποψία τού έσφιξε την καρδιά. Με μια πεισματάρικη έκφραση στο πρόσωπο, πρόταξε το κεφάλι του σαν ταύρος και ανοίγοντας τα πόδια στάθηκε για να αφουγκραστεί. Ο θόρυβος δυνάμωσε και σαν να ξεκαθάρισε λίγο. Έμοιαζε με γρήγορους, διακεκομμένους και συγχωνευμένους σε έναν, πνιχτούς πυροβολισμούς. Ο πιλότος, σφίγγοντας τα δόντια, βούλωσε τα αυτιά του με τα δάχτυλα, δεν ήθελε να ακούει. Το ορμητικό μουγκρητό του κινητήρα τον άφησε κάθιδρο. Σκυμμένος, λες και η μηχανή που πετούσε από πάνω του θα μπορούσε να του κόψει το κεφάλι, ο αεροπόρος έτρεξε με όλες του τις δυνάμεις προς τα φωτεινά παράθυρα των σπιτιών. Την επόμενη στιγμή, το μακρόσυρτο και αιφνίδιο βουητό που ακούστηκε ακριβώς πάνω από το κεφάλι του Κιρσίν, τον ανάγκασε να βιώσει ένα μαρτύριο απόγνωσης, θλίψης και λύσσας κι έπειτα απομακρύνθηκε, αφήνοντας πίσω του σιωπή. Ήταν ο νεαρός Σαβελιόφ που πραγματοποιούσε την τέταρτη πτήση. Την ώρα που έβγαινε στο δρόμο, ο αεροπόρος σιώπησε μέσα του. Τώρα, που είχε πια εξανεμιστεί και η παραμικρή ελπίδα να βγει πρώτος, η έξαψη έσβησε, αφήνοντας χώρο στην αθόρυβη επιθυμία του να προχωρήσει δίχως να σκέφτεται τίποτα. Μια ιδιαίτερη και αθώα ανάμνηση ξεπήδησε μέσα του και του έφερε στο νου μια μικρή χρωματιστή μπαλίτσα, που έλαμπε από μέσα, λουσμένη με το φως του παιδικού ελάτου, ενώ ανέβαινε αργά προς τα πάνω σε πλήρη συμφωνία με κάποιον απλό φυσικό νόμο. Η ανάμνηση αυτή ενείχε μιαν αμυδρή απόχρωση ηρεμίας, μακριά από έγνοιες και αγώνες. Εξάλλου η επιτροπή όλο και κάτι θα ήταν υποχρεωμένη να του δώσει από το συνολικό ποσό των βραβείων. Αναλογιζόμενος όλα τούτα, ο πιλότος παρατήρησε έναν αστυφύλακα, πήγε ήρεμα προς το μέρος του, χαμογελώντας με το σύνηθες διάπλατο χαμόγελο του ανθρώπου που λάμπει ολόκληρος, και του εξήγησε την κατάσταση… — Μετάφραση από τα ρωσικά για την ARB: Ιοκάστη Καμμένου

Σύνδεση