Πετράρχης

Εσείς που ακούτε μέσα σε σκόρπιους στίχους τον απόηχο Των στεναγμών που έθρεψαν την ψυχή μου Μέσα στο πρώτο μου νεανικό αμάρτημα, Τότε που εν μέρει ήμουν άλλος άνθρωπος απ’ ό,τι είμαι τώρα, Για τους ποικίλους τους ρυθμούς με τους οποίους κλαίω και στοχάζομαι, Μέσα σε μάταιες ελπίδες και σε μάταιες θλίψεις, Απ’ όποιον την αγάπη γνώρισε κι εννόησε Ελπίζω να βρω έλεος κι όχι μονάχα τη συγχώρεση. Μα τώρα βλέπω καθαρά ότι εδώ και χρόνια Στα μάτια αυτού του κόσμου έγινα περίγελος. Γι’ αυτό συχνά Τον εαυτό μου εγώ ο ίδιος ντρέπομαι. Κι είναι καρπός του οίστρου μου η ντροπή Κι η μεταμέλεια κι η καθαρή η γνώση Πως είναι σύντομο όνειρο ό,τι χαροποιεί την πλάση. *** Γαλήνη δεν μπορώ να βρω, ούτε και ν’ αφεθώ στην τρικυμία. Φοβάμαι, ελπίζω, φλέγομαι, γίνομαι πάγος. Πετώ να πάω στον ουρανό, σωριάζομαι στο χώμα Και δεν αγγίζω τίποτα, τον κόσμο ολόκληρο κι ας αγκαλιάζω. Την πόρτα δεν ανοίγει ο δεσμοφύλακάς μου, ούτε την κλείνει Κι αν δεν μου λύνει τα δεσμά, δικό του δεν με κάνει. Δεν με σκοτώνει ο Έρωτας, ούτε μ’ ελευθερώνει, Δεν μου χαρίζει τη ζωή, μα το μαρτύριό μου δεν το σταματάει. Βλέπω τυφλός, φωνάζω δίχως γλώσσα, Ζητάω να χαθώ, εκλιπαρώ βοήθεια, Κι αν κάποιον άλλον αγαπώ, τον εαυτό μου έχω μισήσει. Με θρέφει η θλίψη μου, γελάω κλαίγοντας, Εξίσου τη ζωή μισώ, μα και τον θάνατό μου. Σε τέτοια απελπισία, εσύ, γυναίκα, μ’ έχεις οδηγήσει. *** Φύσεις αγγελικές στη γη έχω δει Και ομορφιές ουράνιες, μοναδικές στον κόσμο, Που φέρνει η θύμησή τους θλίψη και χαρά Και κάνει ό,τι βλέπω όνειρο να μοιάζει και καπνός κι ωχρή σκιά. Είδα να κλαίνε μάτια τόσο λαμπερά, Που ζήλεψε χίλιες φορές τη λάμψη τους ο ήλιος, Λόγια να λένε άκουσα μέσ’ τους λυγμούς, Που ρίγη στέλναν’ στα βουνά και αναχαίτιζαν τους ποταμούς. Έρωτας, σύνεση, αρετή, οίκτος και πόνος, Θρηνώντας, τη γλυκύτερη έφτιαξαν μελωδία Που άκουσε ποτέ αυτός ο κόσμος. Τέτοια κατάνυξη στον ουρανό έφερε η αρμονία, Που στα κλαδιά δεν σάλευε ούτε φύλλο. Απ’ τη γλυκύτητα ο αιθέρας και ο άνεμος σαστίσαν. — Μετάφραση: Γιώργος Ξενίας

Σύνδεση