Στέφαν Τσβάιχ, Μια συνείδηση ενάντια στη βία. Καστελιόν κατά Καλβίνου, μτφρ. Δημήτρης Δημοκίδης, The Athens Review of Books, Αθήνα 2019, σελ. 336

Όπως ανέφερα στο προλογικό σημείωμα στο βιβλίο του Στέφαν Τσβάιχ Μια συνείδηση ενάντια στη βία. Καστελιόν κατά Καλβίνου, το οποίο δημοσιεύσαμε και στην ARB[1], το όνειρό μου εδώ και είκοσι χρόνια ήταν να εκδώσω αυτό το αριστούργημα. Ας μου συγχωρηθεί ο προσωπικός τόνος, αλλά οι εικοσαετούς ήδη διάρκειας τρομοκρατικές εις βάρος μου δικαστικές διώξεις από το 1999 έως σήμερα, με δύο δεκάδες πανομοιότυπες αγωγές[2] του «Δικτύου 21» (ως οργάνωσης αλλά και πολλών μελών του ατομικά), ύψους μερικών δισεκατομμυρίων δραχμών και προσδιορισμένες εσκεμμένα σε διαφορετικές ημερομηνίες, των οποίων την συνεκδίκαση απέρριπταν σαδιστές έλληνες δικαστές[3], έκαναν αυτό το βιβλίο του Τσβάιχ για μένα το πιο σημαντικό που διάβασα ποτέ: αποτελεί κυριολεκτικώς στήριγμα της ζωής μου. Στήριγμα στο οποίο καταφεύγω συνεχώς παρά την δικαίωσή μου δυο φορές από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου το 2007 και 2008[4], και την προσφυγή μου για τρίτη φορά στο ΕΔΔΑ το 2017 ‒ δεν υπάρχει ανάλογο προηγούμενο στην ιστορία του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου ούτε μάλλον θα υπάρξει τις επόμενες εκατονταετίες.

Αυτό το έργο με στήριξε ψυχολογικά στις πιο δύσκολες ώρες των πολυετών διωγμών, εκβιασμών και διανοητικών-ψυχικών βασανιστηρίων από έναν τερατώδη εσμό ακροδεξιών και σταλινικών, με συνεργούς συγκεκριμένους αναξιοπρεπείς, πωρωμένους και σε κάθε περίπτωση φασίζουσας νοοτροπίας δικαστές των ελληνικών kangaroo courts, που πηδάνε πάνω από τη λογική, τα τεκμήρια, τη δικαιοσύνη, την ηθική, φθάνουν δε συχνά έως και την ηγεσία του Αρείου Πάγου. Στον Επίλογο του βιβλίου μου Η Μάστιγα του Θεού (2006) σημείωνα:

«[Η] λευκή τρομοκρατία μού είχε παραλύσει τη θέληση, πολλές φορές και τη σκέψη. Έζησα μόνος μου, με την συμπαράσταση της συζύγου μου και μερικών ακριβών φίλων, αυτή την απίστευτη περιπέτεια. Η Λεγεών της Σιγής είχε επιβάλει τον νόμο της. Κινδύνευε και όποιος επιχειρούσε να κάνει αναφορά σ’ αυτή την εφιαλτική ιστορία, με αποτέλεσμα να μην τολμά να δημοσιεύσει οτιδήποτε καμιά εφημερίδα. Έτσι “δεν υπήρχα”, αφού όσα συνέβαιναν δεν θα τα μάθαινε κανείς· φίμωσαν έναν άνθρωπο, καταπάτησαν κάθε ανθρώπινο δικαίωμά του, τον βασάνιζαν ψυχικά και τον καταδίωκαν προσπαθώντας να επιτύχουν την τελική εξόντωσή του συνεχώς επί έξι χρόνια και δεν υπήρχε τρόπος να γίνει γνωστό. Αντίκρισα το πρόσωπο της Μέδουσας στο πρόσωπο αρκετών ιερέων της Δικαιοσύνης. (…) Διάβασα τουλάχιστον πέντε φορές το αριστούργημα του Stefan Zweig Castellio against Calvin. A Conscience against Violence (Καστελιόν κατά Καλβίνου. Μια συνείδηση ενάντια στη βία) σαν πνευματικό φάρμακο, ήπια γερές δόσεις από το ελιξίριο του Εμμανουήλ Ροΐδη και μετά από πολλή προσπάθεια διαπίστωσα ότι μπορώ να γράψω ξανά, να μιλήσω, κι ήταν το γράψιμο αυτού του βιβλίου που με ελευθέρωσε.»

Την ώρα που γράφω αυτές τις γραμμές οι συνέπειες της πολυετούς προσπάθειας της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ να κλείσει την Athens Review of Books με σταλινικές ή/και φασίζουσες αποφάσεις «δικαστών-εργαλείων» δεν έχουν εξαλειφθεί· αντιθέτως, από τις 24 Ιουλίου 2017 παραμένουν δεσμευμένοι οι τραπεζικοί λογαριασμοί μας (κοντεύουν να συμπληρωθούν τρία χρόνια) και δεν έχει αποσυρθεί το Κατασχετήριο των εσόδων της Athens Review of Books από το πρακτορείο διανομής τύπου, ενώ η προσπάθεια δικαίωσης θα συνεχίζεται μερικά ακόμη χρόνια: στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου και στη συνέχεια στα εγχώρια δικαστήρια. Η πολυετής αιχμαλωσία της ARB είναι μια ντροπή για την Ελληνική Δημοκρατία, η οποία εξελίχθηκε σε ντροπή της Ευρώπης. Η περίπτωση της ARB δεν είναι μια από τις πολλές στο ελληνικό Κράτος Αδίκου, αλλά είναι μοναδική στην δυτική Ευρώπη τις τελευταίες δεκαετίες, γιατί είχαμε να αντιμετωπίσουμε την παρανοϊκή πολυετή καταδίωξη όχι από ιδιώτες αλλά από την Ελληνική Κυβέρνηση, από το Ελληνικό Κράτος με όλους τους μηχανισμούς του, που εστράφησαν εναντίον ενός περιοδικού και δύο ανθρώπων με στόχο την συντριβή τους: ήμασταν «το κουνούπι ενάντια στον ελέφαντα». Κάποιοι θεμιστοπώλες, βγαλμένοι λες από τις σελίδες του Σολζενίτσιν, κομμένοι από το πρόστυχο ύφασμα του Κρυλένκο, προσπάθησαν να μας κόψουν τη γλώσσα. Ο Τζ. Μ. Κουτσί, στο Μια γυναίκα στο νησί του Ροβινσώνα, θέλει τον Παρασκευά μουγγό γιατί οι δουλέμποροι του έκοψαν τη γλώσσα. «Έτσι η ιστορία της γλώσσας του Παρασκευά είναι μια ιστορία που δεν μπορεί να ειπωθεί, … η αληθινή ιστορία του είναι θαμμένη μέσα στον Παρασκευά, που είναι μουγγός. Η αληθινή ιστορία δεν θ’ ακουστεί ώσπου να βρούμε έναν τρόπο να δώσουμε φωνή στον Παρασκευά»[5].

Ο τρόπος για να γραφτεί η πραγματική ιστορία της (αν)ελευθερίας του λόγου στην Ελλάδα είναι η έκδοση αυτής της σειράς βιβλίων (ανάμεσα στα οποία τα Αρεοπαγιτικά του Μίλτον και ιστορικές αποφάσεις όπως η απόφαση του Supreme Court των Ηνωμένων Πολιτειών, New York Times Co. κατά Sullivan) από την Athens Review of Books: δεν κατόρθωσαν τελικά να την κλείσουν ούτε να κόψουν τη γλώσσα της ARB. Δεν κατόρθωσαν να την εξαφανίσουν, και παρά τις προσπάθειες των συνεργών τους, των εγχωρίων εμπόρων ανθρωπίνων δικαιωμάτων, οι οποίοι αποσιωπούν αυτό το έγκλημα. Αυτοί οι έμποροι δεν αρκούνται μόνο στην αποσιώπηση, αλλά λυσσαλέα παρεμβαίνουν στο εξωτερικό οπουδήποτε θα μπορούσε, θεσμικά, ακόμη και στα όργανα της ΕΕ, να γίνει γνωστό το όνειδος της παρανοϊκής καταδίωξης της ARB. Είναι χαρακτηριστικό, ότι ακόμη και η πρόσφατη Έκθεση του Index on Censorship, όπου στο κεφάλαιο Ελλάδα[6] η μοναδική αναφορά που γίνεται είναι στις διώξεις εις βάρος της Athens Review of Books, αποσιωπήθηκε από όλο τον τύπο και από τους επαγγελματίες δικαιωματιστές μα και τους εμπορευόμενους τον φιλελευθερισμό, ενώ η μόνη δημοσίευση που υπήρξε ήταν λογοκριμένη!

Οι σελίδες του Τσβάιχ στο κεφάλαιο «Η δολοφονία του Σερβέ», όπου περιγράφει τις αφόρητες συνθήκες της φυλάκισής του, οι οποίες τον έκαναν απερίσκεπτο και τον οδήγησαν σε κατάσταση μόνιμης και παράφορης οργής, απολύτως δικαιολογημένης, τα ξεσπάσματα της οποίας έδωσαν «επιχειρήματα» στους διώκτες του, με έκαναν πολύ προσεκτικό και έσωσαν επανειλημμένως τη δική μου ζωή από την καταστροφή.

Αποκορύφωμα του πιο ακραίου εγκλήματος κατά της ελευθερίας του λόγου, της πλήρους εκμηδένισης ενός ανθρώπου, αποτελεί η εις βάρος μου εξωφρενικά άτιμη απόφαση 225/2005 πέντε κατά συρροήν κακουργών του Αρείου Πάγου[7]: με καταδίκασαν γιατί ανέφερα ότι είχαν ασκηθεί εις βάρος μου (τότε) σχεδόν δυο δεκάδες αγωγές! Γιατί το ανέφερα! Στην περίπτωση αυτή διέπραξαν όλες τις δυνατές παραβιάσεις της Ευρωπαϊκής Σύμβασης Δικαιωμάτων του Ανθρώπου (ΕΣΔΑ). Το έγκλημα αυτό ολοκληρώθηκε χάρη στη σιωπή των Άλλων, ακόμη και μετά την δεύτερη δικαίωσή μου από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου (υπόθεση Βασιλάκης κατά Ελλάδος, 2008, διαθέσιμη στο https://bit.ly/34LHWzC), σιωπή που επέτρεψε να μη γίνει γνωστό το έγκλημα. Το ακραίο αυτό έγκλημα θα αποτελέσει το θέμα ενός βιβλίου της σειράς που εγκαινιάστηκε με το έργο του Στέφαν Τσβάιχ, Μια συνείδηση ενάντια στη βία. Παρά ταύτα, λίγο αργότερα άλλοι κακουργοί του δικαστικού υποκόσμου συμμετείχαν στη σκευωρία των νέων διώξεων εις βάρος μου και της Athens Review of Books την οποία διευθύνω, χωρίς καν να υπάρχει αδίκημα.

Το διάστημα από τα 45 έως τα 65 χρόνια μου, πέρασα καταδιωκόμενος από Φαήλους και Κοτζιάδες, υποφέροντας αβάσταχτα διανοητικά και ψυχικά βασανιστήρια στα οποία με υπέβαλλαν τα ελληνικά kangaroo courts. Εκτός των παραβιάσεων των άρθρων 6 και 10 της ΕΣΔΑ (για τις οποίες καταδικάστηκε δυο φορές η Ελλάδα), παραβίαζαν επί είκοσι χρόνια και το άρθρο 3 της Ευρωπαϊκής Σύμβασης Δικαιωμάτων του Ανθρώπου (ΕΣΔΑ): «Ουδείς επιτρέπεται να υποβληθή εις βασάνους ούτε εις ποινάς ή μεταχείρισιν απανθρώπους ή εξευτελιστικάς». Οι πολλοί εσφαλμένα θεωρούν ότι βασανιστήρια είναι μόνο τα σωματικά, οι βαρβαρότητες σε αστυνομικά τμήματα και αλλού, και όχι τα διανοητικά και ψυχικά, που αφήνουν πολλές φορές βαθιά και επώδυνα τραύματα που φτάνουν στον πυρήνα της ύπαρξης του θύματος. Όσο για το άρθρο 5 παρ. 1 του Ελληνικού Συντάγματος («Καθένας έχει δικαίωμα να αναπτύσσει ελεύθερα την προσωπικότητά του»), μου στέρησαν τα είκοσι πιο παραγωγικά χρόνια της ζωής μου. Τα μόνα δείγματα γραφής του «ζεύγους Βασιλάκη» (και με όλα τα φοβερά εμπόδια που μας δημιούργησαν) είναι η Athens Review of Books και η συγγραφή / έκδοση μερικών βιβλίων από τα πολλά και σημαντικά πνευματικά εγχειρήματα που σχεδιάζαμε, τα περισσότερα εκ των οποίων θα παραμείνουν απραγματοποίητα. Κι όλα αυτά γιατί χρησιμοποίησα, το 1999, αναφερόμενος στο σκάνδαλο Οτσαλάν την έκφραση του Βλάση Γαβριηλίδη «νευροπαθείς ψευδοπατριώτες» και γιατί αργότερα δημοσίευσα μια επιστολή που περιείχε την έκφραση «γκαουλάιτερ του σταλινισμού» για τον σταλινοπαράφρονα τότε υπουργό Εξωτερικών.

Αργά ή γρήγορα το Ελληνικό Κράτος Αδίκου θα καταδικαστεί στο Στρασβούργο ακριβώς για την παραβίαση του άρθρου 3, εξαιτίας των άτιμων αποφάσεων που διέπραξαν δικαστές των kangaroo courts, με αποκορύφωμα εκείνη των σκευωρών της Δικαστικής Peppas & Co, όπου διακρίθηκε το επίορκο καγκουρό Πηνελόπη Ζωντανού, η οποία με ένα άλμα, καταψηφίζοντας την Εισήγησή της, κατέκτησε τη θέση του αντιπροέδρου του Αρείου Πάγου.

[1] Μ. Βασιλάκης, «Η Ανατομία των Ολοκληρωτισμών», ARB, τεύχος 113, Ιαν. 2020 (διαθέσιμο στο https://bit.ly/32Kgwdj ),

[2] Σε ραδιοφωνική συνέντευξή μου στον Νικήτα Λιοναράκη χρησιμοποίησα την έκφραση του Βλάση Γαβριηλίδη «νευροπαθείς ψευδοπατριώτες» για τους προγόνους των της Εθνικής Εταιρείας, πράγμα που οι ψευδοδικαστές του Κράτους Αδίκου θεώρησαν βαριά προσβολή του «Δικτύου 21» (Φαήλος Κρανιδιώτης κ.ά.).

[3] Αυτό άλλαξε μόνο με το άρθρο 37, παρ. 3, του ν. 4356/2015 (ΦΕΚ Α 181/24-12-2015). Η αλλαγή για την οποία αγωνιζόμουν τόσα χρόνια έγινε εφικτή γιατί η τύχη το έφερε και βρέθηκε για λίγο καιρό στην κατάλληλη κυβερνητική θέση ένας υπερασπιστής των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, ο οποίος πίστευε ειλικρινά ότι η ελευθερία του λόγου είναι το πιο θεμελιώδες ανθρώπινο δικαίωμα. Και οι τρεις σημαντικές τροποποιήσεις στον περί τύπου νόμο, που έγιναν με το άρθρο 37 του νόμου για το περίφημο «σύμφωνο συμβίωσης», πέρασαν χωρίς να γνωρίζουν τι ψηφίζουν οι Συριζαίοι, ο Κοτζιάς και κάποιοι βουλευτές του βιοτέχνη αγωγών Π. Καμμένου…

[4] Διαθέσιμες στο https://eleftheriatisekfrassis.wordpress.com/

[5] Τζ. Μ. Κουτσί, Μια γυναίκα στο νησί του Ροβινσώνα, μτφρ. Άννα Παπασταύρου, Μεταίχμιο, Αθήνα 2004, σσ. 144-145.

[6] Βλ. https://bit.ly/37giwfX

[7] Μερικοί κατά συρροήν κακουργοί:

Στην άτιμη απόφαση 225/2005 του ΑΠ δράστες ήταν οι: Δημήτριος Σουλτανιάς, Αντιπρόεδρος Αρείου Πάγου, Ελευθέριος Τσακόπουλος, Κωνσταντίνος Βαρδαβάκης, Ιωάννης Βερέτσος και Χρήστος Γεωργαντόπουλος [Εισηγητής], Αρεοπαγίτες. Η καταδίκη στο Στρασβούργο: https://bit.ly/30tNgsg

Στην άτιμη απόφαση 772/2004 του ΑΠ ‒για την οποία πάλι καταδικάστηκε η Ελλάδα στο Στρασβούργο (https://bit.ly/2MNjyXo)‒, το δικαστήριο συγκροτήθηκε από τους: Αχιλλέα Ζήση, Αντιπρόεδρο Αρείου Πάγου, Σπυρίδωνα Γκιάφη [Εισηγητής], Ελευθέριο Τσακόπουλο, Χρύσανθο Παπούλια και Χρήστο Γεωργαντόπουλο, Αρεοπαγίτες.

Στην άτιμη απόφαση 1462/2005 που επέσυρε άλλη μια καταδίκη της Ελλάδας στο Στρασβούργο (βλ. https://bit.ly/2MN9hu0), το δικαστήριο αποτελούνταν από τους: Δημήτριο Σουλτανιά, Αντιπρόεδρο Αρείου Πάγου, Ιωάννη Βερέτσο, Χρήστο Γεωργαντόπουλο, Βασίλειο Ρήγα και Ιωάννη Παπανικολάου, Αρεοπαγίτες. Στην τελευταία απόφαση το εν λόγω kangaroo court ομοφώνως ανακήρυξε τον ακροδεξιό αγύρτη Κυριάκο Βελόπουλο «πνευματικό άνθρωπο» (!), αυτόν που πουλούσε «αυθεντικά χειρόγραφα του Ιησού».

Στον INDEX ON CENSORSHIP η Ελλάδα για τις διώξεις της ARB:

Πρόσφατα δημοσιεύθηκε η Έκθεση για το 2020 του Index on Censorship σχετικά με την κατάσταση της ελευθερίας της έκφρασης στην Ευρώπη. Για την Ελλάδα επισημαίνει το εχθρικό περιβάλλον για την ελευθερία του Τύπου που έχει δημιουργήσει η ελληνική νομοθεσία κατά παράβαση του άρθρου 10 της Ευρωπαϊκής Σύμβασης Δικαιωμάτων του Ανθρώπου. Ως πιο χαρακτηριστική περίπτωση δικαστικής αυθαιρεσίας αναφέρει την υπόθεση των ακραίων διώξεων της Athens Review of Books: «Σοβαρές ανησυχίες έχουν εκφραστεί για την ικανότητα του δικαστικού συστήματος να προστατεύει δημοσιογράφους από κακόβουλες αγωγές, ειδικά υπό το φως της υπόθεσης εναντίον της Athens Review of Books. Αυτή η υπόθεση εκκρεμεί στο ΕΔΔΑ». Το λινκ παραπέμπει στο σχετικό άρθρο των Financial Times, όπου συνοψίζεται η υπόθεση. Το δημοσίευμα των FT είναι διαθέσιμο στην ιστοσελίδα μας: Ελληνικά, https://bit.ly/2Mi0Gj1 και Αγγλικά, https://bit.ly/3eCoYjz